I feel sorry for my hunks

Je zit rustig te wachten op je trein en naast je zit een koppel. Een leuke meid met een hunk. Ze zien er leuk uit samen, maar toch hangt er niet echt een gezellige sfeer. Mevrouw is boos, maar niemand weet waarom. De hunk doet zijn best om haar op te vrolijken. Ik probeer erachter te komen wat het probleem nou is, maar naar mijn mening is er geen probleem. Mevrouw is weer eens boos zonder reden en de hunk zit dus in de problemen.

Zo gaat het vrijwel altijd. Er is geen reden om boos te zijn, maar de vrouwen vinden alles wel een probleem. En de hunks moeten het maar oplossen en als ze het niet snel genoeg opgelost krijgen, worden ze gezien als de grote boosdoeners. Het is gewoon zielig hoe de hunks ervoor vechten, maar de vrouwen geven niet snel toe. Zo blijven ze de hunk altijd mentaal martelen. Komt dit je bekend voor? Moet wel, want dit is gewoon de waarheid.

Wij zeggen altijd dat vrouwen het erg moeilijk hebben, maar de hunks hebben het echt wel moeilijker. Want wie moet altijd de eerste stap zetten? Wie moet altijd als eerste een berichtje sturen of bellen of wat dan ook? Wie moet als eerste zeggen dat hij van je houdt? Wie moet altijd alles als eerste doen? Niet de vrouwen hoor, de hunks hebben het veel moeilijker. En het trieste hieraan is dat de meeste hunks niet eens weten wat ze moeten doen. Wat wil ze nou? Dat weet ook niemand, want dat laten ze ook niet merken. En als de hunk daar niet heel snel achter komt, is het al te laat. Maar dan ligt mevrouw huilend in bed. Al haar lieve vriendinnetjes zijn er dan voor haar om haar te troosten. `Niet huilen schat, hij was je toch niet waard!` Ik ben het niet eens met haar vriendinnetjes. Jullie zijn mijn hunks niet waard!